Lezingen:
Mattheus 21:18-22
Romeinen 8: 18-23.
Inleiding
Maar mogelijk zien we daarbij toch het belangrijkste over het hoofd:
dat de kern van het probleem niet de ziekte is, maar onze grondhouding.
Als kinderen van de Verlichting leven we uit ons hoofd: en wie uit zijn
hoofd leeft, komt God niet snel op het spoor. Is daar nog wel nog ruimte
voor godservaring en voor gebed?
Zulke woorden berusten op een ander weten, een ander kennen: de kennis van
het hart. In de traditie van de mystiek spreekt men wel van een "docta
ignorantia" - een wijze onwetendheid. Een onwetendheid die het mogelijk
maakt om alles wat zwaar valt en pijn doet te verdragen: omdat de zwaarte
daarvan niet opweegt tegen het besef dat we onderdeel zijn van een
ondoorgrondelijk wonder. De vreugde over dat wonder van het er-zijn; de
dankbaarheid voor wat we dagelijks bij het ontwaken aan het begin van elke
dag opnieuw uit Gods hand ontvangen.
Maar zij is niet zonder hoop, want ook de schepping zal
verlost worden uit de slavernij der vergankelijkheid en delen
in de glorierijke vrijheid van de kinderen van God. We weten
immers dat de hele natuur kreunt en barensweeën lijdt, altijd
door. En niet alleen zij, ook wij zelf, die toch reeds de
eerstelingen van de Geest hebben ontvangen - ook wij zuchten
over ons lot zolang wij nog wachten op de verlossing van ons
lichaam.
Terug naar het begin van deze pagina
Reactie? Zend een E-mail
Terug naar de REGISTERS
© A.E.J. Kaal, 2003.
Volgens de kerkelijke traditie wordt vandaag het kruis op het hoogaltaar met
een witte doek bedekt; en de priesters dragen witte gewaden. Zo wordt het
lijden van Jezus nog even buiten het gezichtsveld gehouden. En overheerst de
vreugde: over de dienende liefde. Vandaag gaat het om de verinnerlijking van
het besef, dat God in zijn Liefde ons bestaan heeft gewild, en dat dit daarom
ook van dag tot dag wordt vernieuwd. Als we de betekenis daarvan ten volle
zouden beseffen, ja - als we daar werkelijk uit zouden kunnen leven: zou ons
leven dan niet winnen aan betekenis?
Het verhaal over de onvruchtbare vijgeboom die wordt vervloekt kun je alleen
begrijpen als je ook zelf weet hebt van bomen in de tuin van je eigen leven,
die daar ooit zijn geplant en die nooit vrucht hebben gedragen. Alle zorg en
aandacht ten spijt. Hoeveel energie heb je daar soms niet in geïnvesteerd!
Hoeveel tijd heb je er niet aan besteed? De boom is wel gegroeid en is steeds
groter geworden. Steeds massaler. Neemt steeds meer ruimte in. Maar: geen
vruchten! Nog nooit. Elke keer als er een knop aan kwam, ontstond er mogelijk
ook weer iets van verwachting. En misschien heb je vaak gedacht: ik geef hem
nog één jaar de kans. Maar naarmate de boom ouder en daarmee vertrouwder werd,
werd het ook moeilijker om die boom te vervloeken! Een mens raakt uiteindelijk
gehecht aan alles. Heb je ervaring met zulke bomen in de tuin van je bestaan?
Dat kan je werk zijn. Dat kan een relatie zijn. De verhouding met een broer of
een zuster.
Misschien is ons geloof ook wel zo'n boom. Een boom die daar op een of andere
manier is gekomen en die we altijd hebben laten staan: anders hadden we hier
niet gezeten. Een boom die we hebben verzorgd - al was het nu en dan misschien
wel eens met een zekere dubbelhartigheid. Daarvoor wij zijn kinderen van de
Verlichting: we leven immers in een cultuur die diepgeworteld is in rationaliteit,
in welbegrepen eigenbelang, en dikwijls in een schijnheiligheid waarin amper
nog ruimte bestaat voor God? Hebben we niet geleerd om God overbodig te maken:
door allerhande vernuftige overlevingsstrategieën?
Al wat gij in vertrouwvol gebed zult vragen, zult gij verkrijgen...
De betekenis van het heilig avondmaal wordt pas helder vanuit deze docta
ignorantia: brood en wijn verwijzen naar dit wonder waaraan dan ook niets
valt uit te leggen; het gegeven, dat we ons leven dagelijks ontvangen tot op
vandaag - net zoals we vanavond het brood ontvangen. Dat besef kan maken dat we
in staat zijn om waardig mens te zijn. Laten we vertrouwvol biddend om deze
wijsheid vanavond met elkaar het brood delen en drinken van de wijn.
DE LEZINGEN:
Mattheus 21:18-22
.
's Morgens vroeg, op de terugweg naar de stad, kreeg Hij
honger. Hij zag een vijgeboom langs de weg staan en ging
ernaar toe, maar vond er niets dan bladeren aan. Daarop sprak
hij tot de boom: "In eeuwigheid zult gij geen vrucht meer
dragen." Op slag verdorde de vijgeboom. Bij het zien daarvan
vroegen de leerlingen verbaasd: "Hoe is die vijgeboom zo
ineens verdord?" Jezus gaf hun ten antwoord: "Voorwaar, Ik zeg
u: Als gij maar geloof hebt en niet twijfelt, zult ge niet
alleen doen wat ik met die vijgeboom heb gedaan, maar zelfs
als ge tot deze berg zegt: Hef u op en stort u in de zee, dan
zal het gebeuren. En al wat gij in vertrouwvol gebed zult
vragen, zult gij verkrijgen."
Romeinen 8: 18-23.
Ik ben er van overtuigd, dat het lijden van deze tijd niet
opweegt tegen de heerlijkheid waarvan ons de openbaring te
wachten staat. Ook de schepping verlangt vurig naar de
openbaring van Gods kinderen. Want zij is onderworpen aan een
zinloos bestaan, niet omdat zij het zelf wil, maar door de wil
van Hem die haar daaraan onderworpen heeft.