't Was boven op de berg dat ik begreep
en besloot het nooit meer te vergeten.
't Was boven op de berg dat ik begreep
wat ik al zo lang had moeten weten.
Diep onder mij het zachte groene dal,
Wit boven mij de wolken in het blauw.
't Was boven op de berg dat ik begreep
wat ik nooit meer vergeten wou.
Geen stem, geen vuur vanuit een struik,
Gewoon de vage bergen in de mist.
't Was boven op de berg dat ik begreep
dat ik al langer wist.
Altijd, altijd.
Geen donderslag bij heldere hemel,
Ook niet de bleke sikkel van de maan.
't Was boven op de berg dat ik begreep:
ik kan ook zonder angst bestaan.
Was het de wind die mij vertelde:
Je bent nooit alleen op deze aarde?
't Was boven op de berg dat ik begreep
wat ik al lang bewaarde.
Was het de warmte van de zon,
De geur van steen, door mij herkend?
't Was boven op de berg dat ik begreep:
je bent nooit alleen als je samen met jezelf bent.
Altijd, altijd.
(Bram Vermeulen)
Reactie? Zend een E-mail
Meer weten over deze website?
Ga terug naar de TITELPAGINA
of naar de INHOUD