Wat zien we:

Mensen zijn samen gekomen. Ze zitten met elkaar in een wankel, maanvormig bootje - de boot van het bestaan. Je zou haast zeggen: in het schemerduister, ware het niet dat in het centrum het stralend witte zeil op een geheimzinnige manier het goddelijke licht weerkaatst. Waar dat licht vandaan komt is raadselachtig. Maar wel het overwegen waard. Wat is dat voor een licht? Is het ons levenslicht? En wat is dat dan?

Ze zijn op onderweg. De varenden zijn op elkaar aangewezen. Ze staan elkaar bij: of niet. Mogelijk hebben zij zich ooit beraden op wat er nodig is voor onderweg. Wat is belangrijk? Je kunt nu eenmaal niet alles meenemen. Maar het valt niet mee om los te laten; afstand te doen; om te bedenken wat van levensbelang is en wat je maar beter achter je kunt laten. Zijn er op dit moment in je leven dingen die je misschien maar beter over boord kunt kieperen?

Mogelijk hebben ze ook enige moment ook moed moeten verzamelen: zo'n tocht over onpeilbare diepten van water - dat is toch niet niks! Het is dan ook steeds maar de vraag of zo'n broos scheepje wel bestand is tegen de stormen. Voor je het weet ben je reddeloos verloren. Ken je die angst?

Er zijn drie krachten in beeld, die je - door hun verborgenheid - in het leven maar al te gemakkelijk over het hoofd kunt zien, maar die niettemin essentieel zijn: in de symboliek van de ikoon zijn dat: de dragende kracht (van het water); de stuwende kracht (van de wind); en de kracht die nodig is om met het roer de koers te volgen. Het is goed te beseffen dat de wind, die de golven veroorzaakt er ook voor zorgt dat de gang erin blijft. Zonder de wind is ook het roer onbruikbaar.

Dit geeft te denken: wat ervaar je in jouw leven van een dragende kracht? En wat is in jouw leven de stuwende kracht, die maakt dat er processie is? En wat bepaalt de koers? Wat is er richtinggevend?

Het leven gaat nooit over gebaande wegen; we spreken dan wel van de levensweg, maar dat is altijd pas achteraf. In feite is er nooit sprake van een gebaande weg die uitkomt op een tevoren bepaalde bestemming. Dat wordt op de ikoon op een indringende manier in beeld gebracht doordat zelfs een horizon ontbreekt.

Als je goed kijkt zie je, dat het hele tafereel omlijst wordt door rotsen: alles speelt zich af in een soort grot. Ook die grot heeft een symbolische betekenis: de grot verwijst naar de plek waar een mens wordt ingewijd in het mysterie van het leven. De ruimte waar een mens ontdekt, zoals de vlinder die uit ontpopt en zich ontvouwt, wat zijn bestemming is. Heb jij al een beeld van wie je moet worden, kunt worden?

Wat zien we nog meer: drie mannen. Je zou kunnen zeggen: getuigen. Je zou ook kunnen zeggen: helpers. Talloze sprookjes vertellen over drie helpers. Niemand redt het zonder getuigen en helpers. Immers: worden we ons niet pas bewust van onszelf door de blik die anderen op ons richten? Door wat anderen met ons doen?

Tot slot: de ikoon heeft ook een boodschap: in het centrum is, met goud omcirkeld, een heilige. Wat heilig heet te zijn heeft een menselijke gestalte aangenomen. Kun je het heilige herkennen: in jezelf? In anderen? Hoe beïnvloedt dat je leven?