Ernstig kijken zijn ogen mij aan. Het valt me moeilijk om niet weg te kijken. Niet af te dwalen. Niet de details van de beeltenis in me op te nemen: zijn baard; het lange haar, dat tot op de schouders valt; de scheiding in het midden.

Ik dwing mezelf tot oogcontact. Zijn blik is nu eens streng, dan weer begripvol. Als ik lang kijk bekruipt me het gevoel dat niet ik kijk naar de beeltenis, maar dat het gelaat mij aanziet: mij ondervragend aankijkt: of ik wel gelezen heb in zijn testament; vertrouwd ben met zijn geestelijk erfgoed. En welke betekenis - zo vraagt hij me - zou je willen geven aan mijn zegen, die ik je toezeg?

Incognito trek ik rond en kom je me tegen; heb je me wel eens in de ogen gekeken? En wat zag je toen? Wat deed je toen?