David, de herdersjongen die Goliat versloeg. Die voor Saul op de harp speelde om zo diens grimmige stemmingen te verdrijven. Die zo'n voorbeeldige vriendschap onderhield met de moedige Jonatan. Wat heb ik genoten van de verhalen!

Nu kijkt de oud geworden koning mij aan - met groeven in het gelaat. Getekend door het leven. Met de ene hand wenst hij mij zegen toe. In de andere houdt hij mij een tekst voor: "... dochter, en zie toch; neig je oren en ...". Het is een fragment uit een psalm, waarin de bruid wordt opgeroepen het land van haar herkomst te vergeten en te beseffen hoe goed het is om te verblijven in de vertrekken van haar bruidegom.

De oudgeworden vorst is klaarblijkelijk met de jaren ook wijzer geworden, en raad mij aan niet weg te dromen in een ver verleden, maar ten volle aanwezig te zijn in de actualiteit; te beseffen, dat elke tijd leef-tijd is. Een lesje in levenskunst. De kunst van het oud worden.

Bij het vallen van de levensavond ontvalt me veel wat dierbaar was; wat blijft is een gegroeid vertrouwen in de dragende kracht van de stroom en de zekerheid dat zich altijd weer nieuwe vergezichten ontvouwen.
                          
                           Wie jede Blüte welkt und jede Jugend
                           Dem Alter weicht, blüht jede Lebensstufe,
                           Blüht jede Weisheit auch und jede Tugend
                           Zu ihrer Zeit und darf nicht ewig dauern.
                           Es muss das Herz bei jedem Lebensrufe
                           Bereit zum Abschied sein und Neubeginne,
                           Um sich in Tapferkeit und ohne Trauern
                           In andre, neue Bildungen zu geben.
                           Und jedem Anfang wohnt ein Zauber inne,
                           Der uns beschützt und der uns helft zu leben.
                          
                           Wir sollen heiter Raum und Raum durchschreiten,
                           An keinem wie an einer Heimat hangen,
                           Der Weltgeist will nicht fesseln und uns engen,
                           Er will uns Stuf' um Stufe heben, weiten.
                           Kaum sind wir heimisch einem Lebenskreise
                           Und traulich eingewohnt, so droht Erschlaffen,
                           Nur wer bereit zu Aufbruch ist und Reise
                           Mag lähmender Gewöhnung sich entraffen.
                           Es wird vielleicht auch noch die Todesstunde
                           Uns neuen Räumen jung entgegensenden,
                           Des Lebens Ruf an uns wird niemals enden ...
                           Wohlan denn, Herz, nimm Abschied und gesunde!
                          
                           (Hermann Hesse)